Fatmir ALISPAHIĆ: U odnosu na sve evropske narode, Hrvati i Bošnjaci su u većoj opasnosti, većoj odgovornosti i obavezi da budnije prate događanja oko ISIL-a, pogotovo u onom segmentu u kome ta globalna teroristička mreža prelazi granice i nastoji potvrditi svoje postojanje izvan islamskog prostora. Velikosrpska politika je najveće uporište ISIL-a u Evropi, jer samo ISIL može sačuvati Republiku Srpsku od ukidanja, po osnovu presuda Svjetskog suda pravde i Haškog tribunala za genocid! Naravno da ova postavka zvuči navjerovatno, ali, ubrzo ćemo je logički posložiti.

Kome treba ISIL u Hrvatskoj?
Na evropskoj političkoj sceni čini se da ne postoje dvije frekventnije i dramatičnije teme od borbe protiv samoproglašene tzv. Islamske države (ISIL) i od neizvijesnosti koje sobom nose milioni sirijskih izbjeglica koji se kreću pšrema Evropi. Obje pojave povezane su fenomenom privida i realnosti, utoliko što javnu sliku dobijamo kao medijski ili obavještajni simulakrum, a iza koje stoji posve drukčija realnost. Neovisno od toga, obje pojave u evropskoj političkoj i društvenoj recepciji odzvanjaju strahom, neizvijesnošću, zbunjenošću, pa je ona slobodna Evropa željna i žedna pravovaljanog tumačenja i reakcije u odnosu na ISIL i u odnosu na izbjeglički tsunami kakav Evropa nije vidjela još od velikosrpskog genocida nad Bošnjacima.

U Evropi trenutno ne postoje državne i nacionalne adrese koje, poput hrvatske i bošnjačke, mogu autentično preuzeti tumačenje obje ove pojave od kojih strahuje slobodna Evropa. Namjerno koristimo ovu sintagmu „slobodna Evropa“, budući da smo uvjereni kako danas u Evropi postoji jedan dio diplomatskih i obavještajnih snaga koje su involvirane u stvaranje simulakruma o tzv. Islamskoj državi i o sirijskim izbjeglicama koje u Evropi treba da učine vjerodostojnim strah od islama.
Iz ove priče logički i suštinski je (samo)isključena srpska komponenta jugoslovenskog trougla, budući da velikosrpska ideologija u djelovanju ISIL-a pronalazi alibi sa genocid nad Bošnjacima, odnosno, vidi realan teren za relativiziranje krivice i fokusiranje opće pozornosti na tzv. islamsku opasnost.

Tzv. Islamska država – mašina za ubijanje muslimana
Nećemo ulaziti u genezu ISIL-a, te samoproglašene, globalne, prekogranične, transkontinentalne, tzv. Islamske države, zapravo, globalne terorističke mreže koja je uzurprilala časni pojam „islamske države“, kao ideala pravednog i slobodnog društva, u kojemu se ogledaju duhovne i političke težnje svakog pismenog muslimana. Nije teško primijetiti da zapadni mediji, sa neskrivenom strašću, naziv „Islamska država“ koriste bez ikakvih ograda, bez navodnika ili riječi „takozvana“, čime hoće reći da je baš ta teroristička organizacija, ta globalna mreža za ubijanje muslimana, autentičan izraz jednog sakralnog i u povijesti religija zatemeljnog pojma.
Šta kad bi se dogodilo da se neka tako snažna teroristička organizacija nazove nekim od nosećih pojmova kršćanskog svjetonazora? Mada u registru pojmova nema adekvatne usporedbe, ali, zamislimo da li bi se tada naziv te zločinačke organizacije, recimo, „Države Isusa Hrista“, ili „Države Majke Božije“, ili „Države Franje Asiškog“, koristio u zapadnim medijima tako vjerodostojno, bez ikakvih ograda? Ne postoji mogućnost da urednici vodećih zapadnih medija odakle se kreira semantika savremenih pojmova, ne znaju šta za islamski svijet znači ideal „islamske države“!

Iz ovoga proizilazi realna pretpostavka da postoji globalna strategija razvijanja islamofobije, kako bi se islam prikazao kao religija terora, bezumlja i primitivizma. Doduše, kada bismo samo analizirali imigrantsku muslimansku književnu produkciju na Zapadu, a koja je postala hit u posljednjih desetak godina, uočili bismo stratešku pojavu izvitoperivanja islamskih značenja, a koju vjerodostojnom čine upravo muslimanski pisci koji se na tako jadan način bore za opstanak i afirmaciju u zapadnim društvima. Ako je danas borba protiv ISIL-a za Zapad važna kao jučer borba protiv Adolfa Hitlera, recimo, onda ne postoji mogućnost da se strateški pojam „islamske države“ koristi bez znanja da je „islamska država“ društveni i politički ideal svakog muslimana, i svakog oslobođenog čovjeka. Opasnost u „islamskoj državi“ može vidjeti samo onaj kome je stalo da se čovjekova sloboda svede na bezbožništvo, robovanje kapitalu i konzumerizmu.



Šta god da je u pozadini ove islamofobijske strategije, nepobitno je da kreatori medijske i semantičke politike znaju istinsko značenje pojma koji tako obilato koriste i blate. Mogu se teroristi ISIL-a predstavljati kao tzv. islamska država, ali, niko ozbiljan i dobronamjeran im ne bi smio prihvatiti uzurpaciju jednog sakralnog i teroru suprotstavljenog pojma. Riječ je o blasfemiji! – jer se svetost islama srozava u kaljužu terora. Tu se već otvara jedna ozbiljna sumnja, koja nas vodi do pretpostavke da su ISIL i neki zapadni centri moći – jedno te isto. A o tome je odveć napisano mnogo tekstova, na onaj isti način kao što je pisano o zavjeri 11. septembra.
Danas je u globalnoj javnosti etablirana činjenica da je rat protiv Sadama Huseina imao izmišljeni povod. I za tu globalnu prevaru, svjetsku tragediju i guranje u smrt na hiljade zapadnih vojnika, niko ne odgovara. Ko zna šta će sutra izviriti iza ISIL-a? Ono što se danas može znati jeste da je – ISIL dosad najsavršenija mašina za ubijanje muslimana. Nikada ma koja zapadna armija ne bi mogla tako rahat trijebiti muslimane – „u ime islama“. ISIL je savršen alibi da se pokolji nad muslimanima realiziraju kao „građanski rat“, međumuslimanski sukob, nešto što nema veze sa zapadnim ili cionističkim interesima. A dokle god vri sukob među muslimanima, dotle je sigurna cionistička zlotvorina u okupiranoj Palestini. Podjele na šije i sunije u mnogim muslimanskim sredinama uopće nisu bile bitne, da bi danas postale pogonsko gorivo u međumuslimanskom istrebljenju. Ovo je dokaz kako su revolucije i vojne akcije postale roba na tržištu, gdje se za toliko i toliko novaca kupi toliko i toliko „revolucionara“, plaćenika, koji će uz kritičnu masu maloumnika stvoriti novu vojno-političku snagu.

Baš zato što se radi o hibridu, o terorističkom teatru, ISIL nema vjerodostojnost! Po serijskim pogubljenjima, po maštovitim iživljavanjima nad žrtvama, po medijskom spektaklu koji se pravi od ubistava – vidi se da tzv. Islamska država nema nikakve veze sa islamom. To navaljivanje da ubistvo postane spektakl, zapravo, otkriva krajnji cilj: učiniti teror toliko medijski atraktivnim da će i najobičniji medijski konzument prihvatiti sugestiju da su baš to odsijecanje glava - islam i „islamska država“. Drugo, jedna tako ozbiljna i „revolucionarna“ pojava trebala bi da ima transparentnu ideologiju, nekoga ko je zastupa, tumači, objašnjava svijetu, jer se podrazumijeva da svako ko se bori za pravdu hoće da tu svoju pravdoljubivost predstavi javnom mnijenju. Ali, ISIL nema šta reći, osim što govor zamjenjuje potapanjem i spaljivanjem zatočenika. Onaj ko je kreirao ovu terorističku zavjeru, zaboravio je tu glavnu komponentu – da sve što se dešava upakuje u neki smislen cilj. Mada, ustinu bi bilo teško nekom časnom oslobodilačkom idejom objasniti tolika i takva ubijanja muslimana „u ime islama“.

Kad s druge strane postavite pitanje – a kome bi moglo odgovarati postojanje i djelovanje jedne takve terorističke pojave, koja uz podršku Zapada stiče legitimitet „islamske države“? - onda dolazite do zastrašujućih odgovora. To bi značilo da nam se svugdje može dogoditi Pariz i „Charlie Hebdo“, gdje dvojica braće, koja su poginula u saobraćajnoj nesreći prije dvije godine, „uskrsavaju“, da počine teroristički čin i budu ubijena. Šta vrijedi onome ko je saznao za ovu istinu, kad istog časa dolazi do spoznaje – da onaj ko je mogao iskopati dva mrtvaca da njihove identitete upotrijebi u ubijanju svojih građana, taj je spreman začas smaknuti svakoga ko pokuša razbrkati zvaničnu verziju događaja.



I upravo je ovaj momenat ključna tačka borbe protiv ISIL-a, tzv. Islamske države! Ko ima hrabrosti u hrvatskom ili bošnjačkom društvu borbu protiv ISIL-a pokrenuti u obznanjivanju sumnje da ISIL ima podršku nekih zapadnih centara moći, te da se one zdrave antiterorističke snage moraju udružiti u borbi protiv ove zavjere?!

ISIL u službi velikosrpskih interesa
U odnosu na sve evropske narode, Hrvati i Bošnjaci su u većoj opasnosti, većoj odgovornosti i obavezi da budnije prate događanja oko ISIL-a, pogotovo u onom segmentu u kome ta globalna teroristička mreža prelazi granice i nastoji potvrditi svoje postojanje izvan islamskog prostora. Velikosrpska politika je najveće uporište ISIL-a u Evropi, jer samo ISIL može sačuvati Republiku Srpsku od ukidanja, po osnovu presuda Svjetskog suda pravde i Haškog tribunala za genocid! Naravno da ova postavka zvuči navjerovatno, ali, ubrzo ćemo je logički posložiti.

Genocid nad Bošnjacima kreiran je 80-tih godina pod optužbom da Bošnjaci žele stvoriti „islamsku državu“ usred Jugoslavije, koja bi se, kao „zelene transverzala“, prostirala od Makedonije do Slavonskog Broda. Zato je kritična masa Srba bila involivirana u monstruozne zločine nad Bošnjacima. Na istoj konekciji bila je i propaganda oko inkarniranja „ustaške države“, koja u bratstvu sa „handžar divizijom“, ide da ubija Srbe, što je više-manje poznato. U Srba je proizveden strah da bi mogli ostati živjeti pod ustaškim ili turskim terorom, da ih neko pokatoličava, prevodi na islam, suneti i zabranjuje rakiju i krmetinu. Postoji obilje medijskog materijala koji dokazuje pripremu srpstva za kolektivno učešće u genocidu nad Bošnjacima. (Pogledaj: Fatmir Alispahić, Medijska priprema genocida nad Bošnjacima, 2012.)

Efekti traju do danas, u vidu svesrpskog odbijanja da se prihvati istina i pravne posljedice koje proizilaze iz Presuda za genocid. Baš zato, kompletna velikosrpska aparatura, sa obavještajnim, diplomatskim i finansijskim potencijalima, upire sve snage da na talasu islamofobije i odgajanja opasnosti od ISIL-a na Balkanu, skrene pažnju sa istinskih problema Bosne i regiona. A šta je problem? Problem je postojanje Republike Srpske, kao jedinog prostora u Evropi u kome je ozvaničena politika genocida nad Bošnjacima, i etničkog čišćenja nad Hrvatima, gdje se kroz razne parazakonske forme (Zakon o prebivalištu, Popis, itd.) nastoji rastjerati nesrpsko stanovništvo. Nad Republikom Srpskom visi realizacija Presuda za genocid i postoje samo dva načina da se odgodi ili izopći mogućnost ukidanja ovog entiteta nastalog na genocidu. Prvi, da se stalno proizvodi tzv. islamska prijetnja; drugi, da se velikohrvatski sentiment navuče na osnivanje tzv. trećeg entiteta, čime bi se logikom zakonomjernosti zabetonirala Republika Srpska i stvorio geto za Bošnjake od Ilijaša do Tešnja.

A kako ćeš taj velikohrvatski sentiment oživjeti, otuđmaniti, učiniti saveznikom u borbi protiv Bosne i Bošnjaka? Tako što ćeš režiranim terorizmom proizvesti žrtve i uvući Hrvate u borbu protiv ISIL-a, ali, onu u kojoj su Bošnjaci stigmatizirani kao uporište ISIL-a u Evropi. Hrvatska se ne treba plašiti islama, već velikosrpskog terorizma koji bi se prikazao kao rukopis ISIL-a i ekstremista u Bošnjaka, a sve zbog obnove velikodržavnog savezništva protiv Bosne i Bošnjaka, u interesu tzv. trećeg entiteta i betoniranja Republike Srpske.

Javno ubistvo Tomislava Salopeka moglo bi biti uvertira za mnogo složenije i opasnije poduhvate velikosrpskog ISIL-a u Bosni i u Hrvatskoj, što je na neki način najavljeno putem misterioznih web siteova koji navodno zastupaju ISIL-a, a zapravo su servisirani iz Beograda. Kao i u slučaju postojanja Izraela na okupiranoj Palestini, tako se i postojanje Republike Srpske nastoji zaštititi skretanjem pozornosti sa izvornog terora na teror koji je proizveden. Velikosrbizmu je potrebno uključenje (veliko)hrvatske politike u stvaranje tzv. trećeg, hrvatskog entiteta u BiH, a preko solidarisanja u zajedničkoj borbi protiv zajedničkog neprijatelja. Budući da taj neprijatelj ne postoji, jer Bošnjaci nemaju veze ni sa ISIL-om, ni sa terorom, kao što muslimani nemaju veze ni sa ISIL-om, ni sa terorom – to znači da se ISIL-ovski teror ima izrežirati. Pod onim kapuljačama ISIL-ovih dželata može biti ma ko, kao što se ubistvo Tomislava Salopeka moglo dogoditi i na Adi Ciganliji.

Orwellovski pakao terora i straha
Veoma zanimljivo je viđenje Tončija Tadića, koji je sa Senadom Bajramovićem i Igorom Tabakom sačinio studiju o krizi nakon tzv. Arapskog proljeća. On kaže da je „težina svake članice EU veća što ona sama ima više diplomatskih i gospodarskih kontakata s prostorom izvan EU“, a da Hrvatska u tom prostoru ima veliku šansu jer „nastupa kao zemlja za koju dobro znaju da ima autohtonu islamsku manjinu koja je ovdje po svim pravima već 100 godina posve izjednačena sa ostatkom stanovništva, (...) i zato možemo bez većih problema poslužiti kao most prema EU“. Pitanje je koliko u Hrvatskoj ima snaga da se u savezništvu sa Bošnjacima prepozna šansa te posebnosti u odnosu na ostale članice EU, te da se zauzme liderska pozicija u stvaranju mostova prema Mediteranu i islamskim zemljama. Napose, zar nije drug Tito izvrsno iskoristio jugoslovenske Muslimane za lidersko pozicioniranje u Trećem svijetu i u Pokretu nesvrstanih!? Kao da bi Džemal Bijedić ikada bio premijer Jugoslavije da nije bilo Titove strategije nesvrstanosti!? Budući da je Srbija, usljed historijske odgovornosti za genocid nad muslimanima, izopćena iz ovih relacija, Hrvatska bi mogla preuzeti lidersku poziciju, a Bošnjaci bi mogli profitirati u hrvatskim i širim relacijama.

Ali, tu ima jedan nezgodan, baš nezgodan problem... Istina je voda duboka, što kaže Miroslav Škoro, pa se u toj vodi može olahko utopiti onaj koji bi da istinu ugleda prije vremena. Tako su spaljivani mnogi vizionari. Nema uspješne i djelatne borbe protiv ISIL-a dokle god se ne napravi dekonstrukcija mnogih nelogičnih i neprincipijelnih postavki. Tako je i sa naglim, bejagi spontanim, a zapravo organiziranim i brižno režiranim i finansiranim transportom izbjeglica iz Sirije direkt u vodeće zapadno-evropske države. Zašto baš tamo, zašto baš sad, zašto baš ovako? Da li se to pravi tzv. „veliki Izrael“ na prostoru Sirije, čije se stanovništvo deložira pod pritiskom terora tzv. Islamske države, kojom se komanduje iz Izraela? Da li će Sirija biti još jedna Palestina, zemlja koja je oteta od svoga naroda, kako bi se na njenom prostoru rasprostrla cionistička paradržava? Da li je ovo ujedno velika anglo-cionistička zavjera protiv Njemačke, čije se evropsko liderstvo nastoji ugušiti sa milionima sirijskih izbjeglica, koje idu baš ka Njemačkoj? Pitanja su otvorena, a odgovori sve bliži! Da li je to nekome potreban legitimitet za orwellovski pakao dirigiranog i doziranog straha u koji se nastoji uvući Evropa? Evropski muslimani, u drugom ili trećem koljenu, odveć su se odomaćili i nisu vjerodostojna prijetnja. Tek muslimani koji sa sobom nose teret bola i frustracije mogli bi biti pokriće za doziranu destabilizaciju evropskog života i poretka. Napose, zar se sve ove godine to isto ne pokušava proizvesti od Bošnjaka, upravo u ime trauma koje Bošnjaci sobom nose? No, kreatori ove predstave redovito zaboravljaju da islam ne poznaje takve ispade, jer se u teretu sudbine ogleda iskušenje i sticanje Božije Milosti.

S druge strane ostaje istinska težina izbjegličke patnje i boli koja, kao i u slučaju ISIL-a, nema veze sa prividom i krajnjim ciljevima. Kako su sirijske izbjeglice sredstvo za postizanje totalitarnih i islamofobijskih ciljeva u Evropi, tako je ISIL mašina za ubijanje muslimana i deložaciju jedne kompletne države. To što znamo da sirijske izbjeglice krče put jednoj iznutra porobljenoj Evropi, to nema veze sa njihovom patnjom koja je realna, opipljiva, i koja traži ljudsku reakciju. To što je ISIL instrument globalnog terora i pokolja nad muslimanima, to što su zapadni obavještajci i vojno-industrijske korporacije upletene u ISIL, to ne isključuje obavezu slobodne Evrope da se tome teroru suprotstavi, prije svega – hrabrošću.

Bošnjaci su 1941. bili prvi antifašistički narod Evrope, jer su bošnjački prvaci usvajali Rezolucije protiv fašizma, za zaštitu komšijskih i manjinskih naroda. To su prvi antifašistički dokumenti jednog naroda, i to jednog malog naroda koji je imao hrabrosti reći NE jednom velikom i nadolazećem fašizmu. Bošnjaci tu snagu i odlučnost trebaju imati i danas, u časnoj borbi protiv ISIL-a, te samoproglašene tzv. Islamske države. (Preporodov Journal, br. 177-178)