Na osnovu rezultata naučnih istraživanja akademika prof. dr. Smaila Čekića i drugih članova Internacionalnog ekspertnog tima, Internacionalni ekspertni tim Instituta za istraživanje genocida, Kanada objavljuje analizu o bitnim događajima u Republici Bosni i Hercegovini na kraju dvadesetog stoljeća, posebno 1991-1992, i s tim u vezi, sa stanovišta, prije svega, historijske nauke, relevantnih naučnih saznanja, o uzrocima raspada jugoslovenske države, uzrocima i ciljevima napada na Republiku Bosnu i Hercegovinu, srpskoj genocidnoj namjeri o uništenju Bošnjaka, nacionale etničke i vjerske grupe kao takve, planiranju i pripremanju agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocidu nad Bošnjacima, što je, pored ostalog, rezultiralo formiranjem srpske paradržavne tvorevine u Republici Bosni i Hercegovini, marionetskog režima Srbije i Crne Gore/Savezne Republike Jugoslavije, genocidnog karaktera.

Nažalost, i nakon dvije i po decenije, još uvijek su o tim događajima, iz ideoloških i političkih razloga, a na osnovama vojno poraženih fašističkih ideologija i politika u Drugom svjetskom ratu, prisutni mnogi historijski falsifikati, iznose se neistine, osporavaju dokumenti, tumače događaji bez ikakvog oslonca na arhivsku građu i relevantna saznanja u njima i obmanjuje domaća i međunarodna javnost, koji i dalje inficiraju zapadni Balkan i države u regionu, posebno mlađe generacije, u čemu dominantnu ulogu imaju srpska nacionalistička politička i intelektualna elita i brojni – mnogi kvazi-istraživači.

Politička događanja i događaje u SFRJ od 1986. karakterišu otvorene manifestacije i jačanje nacionalizma. Taj nacionalizam, generiran u Beogradu, u srpskom intelektualnom, političkom i konfesionalnom rukovodstvu, devedesetih godina XX stoljeća doveo je do unutrašnje krize u Državi, koja je uzdrmala temelje socijalističke Jugoslavije i omogućila da se na temelju političkog projekta - srpski velikodržavni projekt “svi Srbi u jednoj državi”, čiji se osnovni cilj sastoji u formiranju jedinstvene (velike) srpske države na Balkanu, u kojoj će živjeti “ceo srpski narod” - “ujedinjenje svih Srba u jednu državu” (“ujedinjenje svih Srba u istu državnu strukturu”), a koji (projekt), uporedo s jugoslavenskim programom, u historiji srpskih političkih ideja egzistira dva puna stoljeća, razbije zajednička jugoslavenska država i izvrše najteži zločini protiv čovječnosti i međunarodnog prava, uključujući i genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini. U suštini je riječ o projektu fašističkog i genocidnog karaktera, jer, između ostalog, sadrži dva krupna međusobno povezana elementa: teritorijalnu ekspanziju - osvajački rat za teritorije (lebensraum), uključujući i protiv Bosne i Hercegovine, i uništenje narodâ, zločin genocida, uključujući i nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini (radi “konačnog rješenja muslimanskog pitanja”). Projekt je razvijen i operacionalizovan brojnim programsko-planskim i akcionim dokumentima genocidnog karaktera, od ideologije, politike i prakse srbijanskih pobunjenika (s početka XIX stoljeća), do političko-propagandnih dokumenata SANU-a, “gdje je smišljen i rađen srpski nacionalistički program”, posebno u njenom Memorandumu - 1986.

Na političku scenu je, poslije Osme sjednice Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije (23. i 25. septembra 1987), nakon “savršeno režiranog partijskog puča”, izbila radikalna nacionalističko-fašistoidna grupa Slobodana Miloševića, koja je nastupala s parolama o općoj ugroženosti Srba i političkim programom “svi Srbi u jednoj državi”. Od tada je srpski nacionalizam zločinačke prirode postao državna politika iza koje su “složno stali” republički državni aparat, masovni mediji, Srpska akademija nauka i umetnosti, Srpska pravoslavna crkva, Udruženje književnika Srbije, “poznati srpski nacionalisti i mnogi dojučerašnji komunisti”.

U Srbiji, Vojvodini, na Kosovu i Crnoj Gori srušena su (krajem 1988. i početkom 1989), Miloševićevom nacionalističkom politikom i praksom masovnih mitinga i demonstracija (na kojima je 1988-1989. učestvovalo oko pet miliona ljudi) i pučističkim metodama (“birokratska antirevolucija”) legalno izabrana rukovodsta i uklonjeni “nepoželjni” kadrovi. Republika Srbija je, revizijom Ustava SFRJ iz 1974. i donošenjem Ustava od 28. septembra 1990, ukinula autonomije Vojvodini i Kosovu i praktično izvršila secesiju (od SFRJ), uništila ustavni poredak SFRJ (izvršila udar na savezni Ustav i “pravnu agresiju na ustavni sistem Jugoslavije”), preuzela funkcije samostalne, suverene i nezavisne države, čime je sama izuzeta iz pravnog sistema SFRJ, što je po zakonima SFRJ predstavljalo najteže krivično djelo, i prije (višestranačkih) izbora otpočela sa procesom formiranja Velike Srbije. Republika Srbija je izvršila udar na monetarni sistem SFRJ (9. januara 1991.) – Slobodan Milošević se dograbio zlatnih rezervnih zaliha u inostranstvu u vrijednosti 1,4 milijarde američkih dolara. U Crnoj Gori formiran je kolaboracionistički režim. Ubrzan je proces homogenizacije Srba, posebno u Bosni i Hercegovini. Na taj način srpski nacionalizam učvrstio je svoje pozicije na Kosovu, Vojvodini i u Crnoj Gori i promjenom odnosa snaga u saveznim organima, prije svega, u Predsjedništvu SFRJ, JNA i CKSKJ, razbio federalne osnove SFRJ i ojačao za predstojeće pokušaje preuređenja Jugoslavije po svom modelu.



Vojno rukovodstvo SFRJ je, u uslovima jačanja nacionalističke politike i neodlučnijeg stava državnog i političkog rukovodstva zemlje u suprotstavljanju sve snažnijem nacionalizmu, prihvatilo (veliko)srpsku nacionalističku ideologiju i politiku. Rukovodstvo JNA je postalo “instrument srpskog režima”, čiji je zadatak, prema izjavi generala Veljka Kadijevića, ministra vojske, bio da “štiti teritorije sa srpskim življem, naoružava ih i obezbedi granice buduće, zamišljene Jugoslavije”. JNA (“značajan društveni faktor”, “značajan i uticajan ekonomski faktor” i “značajan faktor u spoljno-trgovinskim odnosima zemlje”) je najsurovijim postupcima učestvovala u razbijanju Jugoslavije. Ona se priklonila “ratoboračkoj volji političkog rukovodstva najveće nacije u Jugoslaviji i okrenula cevi u ostale, malobrojnije narode”. JNA je, a kasnije i Vojska Jugoslavije, stajući na stranu velikosrpskog nacionalizma i njegove zločinačke (genocidne) fašističke politike u “zaokružavanju srpskih zemalja”, upotrijebila moćno oružje “koje su godinama, sa velikom ljubavlju prema svojoj armiji, nabavljali svi naši narodi ne žaleći za to odvajanje od svojih oskudnih sredstava - za rušenje sela i gradova po Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, a to znači za rušenje Jugoslavije”.

Politički projekt – srpski velikodržavni projekt, zločinačkog karaktera, su, pored ostalih, prihvatili, podržali i u njemu učestovali brojni i raznovrsni političari, vojni i društveni subjekti u Srbiji, Crnoj Gori, Hrvatskoj i Bosni i Hercergovini, među kojima i nacionalistička Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine, čiju je politiku prihvatalo neočekivano veliki broj građana srpske nacionalnosti.

Politički projekt – ujedinjenje svih Srba – formiranje velike etničke (srpske) države dobio je masovnu podršku Srpske akademije nauka i umetnosti, Udruženja književnika Srbije, Srpske pravoslavne crkve, Jugoslovenske narodne armije (JNA od devedesetih godina XX stoljeća nije imala ni jugoslovenski ni narodni karakter), političkih i kulturnih institucija i ustava uz, nažalost, masovnu neselektivnu podršku srpskog naroda.

Pretvaranjem Generalštaba JNA u Generalštab Oružanih snaga SFRJ (1988.) i isključivanjem republika i pokrajina iz sistema rukovođenja i komandovanja oružanim snagama (i oružanom borbom) izvršena je promjena načina rukovođenja i komandovanja u oružanim snagama. Time su republikama i pokrajinama oduzeta ustavna prava u rukovođenju Teritorijalnom odbranom. Izvršeno je potčinjavanje Teritorijalne odbrane svim štabovima JNA u zonama njihove odgovornosti. Insceniranjem krize Predsjedništva SFRJ (marta 1991.) u Jugoslaviji je započet niz prikrivenih državnih udara. Završio ih je Dr. Branko Kostić, 3. oktobra 1991, pučem u Predsjedništvu SFRJ.

Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine nastavila je u 1991. godini sa destrukcijom vlasti i naoružavanjem svojih članova i drugih srpskih ekstremista. Takva nelegalna aktivnost omogućena je povećanjem gustine posjedanja teritorije Republike Bosne i Hercegovine, izvršene predislokacijom jedinica JNA iz Slovenije i Hrvatske, čime je Republika Bosna i Hercegovina praktično bila tiho okupirana, mada ta okupacija nije na čitavoj teritoriji bila efektivna. Još neproglašena Savezna republika Jugoslavija užurbano je dovršavala daljnju predislokaciju skladišta naoružanja i materijalnih ratnih rezervi na sigurna područja i jedinica JNA za ovladavanjem primarnih strateških ciljeva i koridora, kako bi okupaciju Republike Bosne i Hercegovine učinila efektivnom.



Bosna i Hercegovina i njeni organi vlasti su u svim razgovorima o preuređenju ili razdruživanju zajedničke jugoslovenske države zastupali stav o njenom opstanku, bez obzira na formu (federacija ili konfederacija), pristajući i na asimetrične varijante. Po izvršenom puču u Predsjedništvu SFRJ, Skupština Republike Bosne i Hercegovine je 14. oktobra 1991. usvojila Memorandum (Pismo o namjerama) i Platformu o položaju Bosne i Hercegovine i budućem ustrojstvu jugoslovenske zajednice. Zbog specifičnosti svog multinacionalnog sastava, uslov svoga opstanka u jugoslovenskoj zajednici vidjela je samo u slučaju da u njoj ostanu i Srbija i Hrvatska. U uslovima tihe okupacije i pokrenute Haške konferencije (od 8. oktobra u naporima udružena sa specijalnim izaslanikom generalnog sekretara Ujedinjenih nacija S. Vensa), čitavih 100 dana čekao se rezultat te konferencije i stav Evropske zajednice.

Za razliku od njih, po nalozima svojih nalogodavaca iz Beograda i Zagreba, a u skladu sa dogovorom o uništenju države Republike Bosne i Hercegovine između šefova susjednih država (Pakt Milošević-Tuđman, od marta 1991.), dva od tri koaliciona partnera vlasti, ne napuštajući svoje pozicije u njoj, intenzivirale su svoju petokolonašku aktivnost i destrukciju Bosne i Hercegovine na svim nivoima. ^[*]

Srpski hegemonistički koncept koji je skrojio Jugoslaviju 1918, te preživio revoluciju i skoro polustoljetnu vladavinu socijalizma konačno je sahranio Jugoslaviju. Zbog nemogućnosti da se dočepaju apsolutnoga utjecaja u Predsjedništvu SFRJ i Centralnom komitetu SKJ velikosrpski orijentisani političari su na Četrnaestom kongresu (20-22. januara 1990) razbili SKJ kao integrativni faktor Federacije. Ukidanjem autonomije Kosovu i Vojvodini, a formalnim zadržavanjem njihovih glasova u Predsjedništvu SFRJ nastojali su osigurati mogućnost preglasavanja svih drugih, što je na kraju dovelo do paralizovanja Predsjedništva sa remi pozicijom.

U službi razbijanja federativne Jugoslavije i realizacije srpskog velikodržavnog, političkog projekta o formiranju jedinstvene srpske države, najneposrednije je upotrijebljena i (veliko) srpska peta kolona u Republici Bosni i Hercegovini - nacionalistička Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine. U ostvarivanju tog zločinačkog projekta, Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine je prijetila da će ga postići i nasilnim putem (vojnim sredstvima), za što se svestrano pripremala. Tako je Radovan Karadžić, polazeći od ocjene da su “Srbi u Bosni i Hercegovini sve svoje nade vezali za njihovu maticu - zemlju Srbiju i da nikada neće dozvoliti da ih državna granica dijeli od Srbije”, u prvoj polovini novembra 1990. upozorio da su bosanski Srbi pripremljeni za rat i da “nisu više bespomoćni, već veoma moćni i ujedinjeni”.



Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine je, posebno od druge polovine 1991, pod neposrednim direktivama državnog, političkog i vojnog rukovodstva Srbije i Crne Gore i njihove nacionalističke političke, intelektualne i vjerske elite i lično vožda Slobodana Miloševića, a uz aktivnu i neposrednu podršku JNA i Državne bezbjednosti MUP-a Republike Srbije, pokrenula niz nelegalnih aktivnosti, u cilju rušenja legalnog poretka u Republici Bosni i Hercegovini i planiranja i pripremanja genocida nad Bošnjacima, o čemu postoje brojni dokazi. Među tim aktivnostima su nelegalne odluke upustava i propisa:

- kojima su formirane tzv. srpske autonomne oblasti;

- Odluka poslanika Kluba Srpske demokratske stranke i Kluba Srpskog pokreta obnove o osnivanju “Skupštine srpskoga naroda u Bosni i Hercegovini” (24. oktobra 1991.);

- Odluka “Skupštine srpskoga naroda u BiH” o status funkcionera, rukovodećih radnika i drugih radnika u republičkim drzavnim organima (24. oktobar 1991.);

- Odluka “Skupštine srpskoga naroda” o verifikaciji proglašenih tzv. srpskih autonomnih oblasti u Bosni i Hercegovini: "Autonomna regija Krajina"; "SAO Hercegovina"; "SAO Romanijsko-Birčanska"; "SAO Semberija" i "SAO Sjeverna Bosna" (21. novembra 1991.);

- Odluka “Skupštine srpskoga naroda” o teritorijama opstina, mjesnih zajednica i naseljenih mjesta u Bosni i Hercegovini, koja se smatraju teritorijom savezne države Jugoslavije

– Odluka “Skupštine srpskog naroda u Bosni i Hercegovini” o provođenju plebiscita srpskog naroda u Bosni i Hercegovini (21. novembra 1991.), kao “federalne jedinice u sastavu savezne države”;

- Odluka “Skupštine srpskoga naroda” da se pristupi formiranju Republike Srpske Bosne i Hercegovine (21. novembra 1991.);

- Odluka “Skupštine srpskog naroda” o ostajanju srpskoga naroda u Bosni i Hercegovini u zajednickoj državi Jugoslaviji;

Upustvo o organizovanju i djelovanju organa srpskog naroda u Bosni i Hercegovini u vanrednim okolnostima (19. decembar 1991.);

- Deklaracija o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine (9. januara 1992.);

- Odluka o proglašenju Ustava Srpske Republike Bosne i Hercegovine (28. februara 1992.) i druge.

Ignorišući rezultate Haške konferencije o Jugoslaviji u uslovima tihe okupacije Republike Bosne i Hercegovine, izgrađeni nelegalni aparat još neproglašene Savezne Republike Jugoslavije, koji je u početku imao pet “srpskih autonomnih oblasti”, sa tridesetak opština, koje su imale srpsku većinu i u kojima je SDS preuzela vlast, uporno je radio na formiranju “Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine” i širenju njenog prostora na što veći broj “srpskih naselja” u opštinama sa nesrpskom većinom, kako bi se u razgovorima sa Tuđmanom o podjeli Bosne i Hercegovine osigurala bolja pozicija.

Rukovodstvo Velikosrpskog pokreta je, u cilju da preduhitri Briselskom deklaracijom od 17. decembra 1991. naloženi referendum, svojim petokolonaškim ispostavama u Bosni i Hercegovini naredilo da do srpske nove 1992. godine proklamuju federalnu jedinicu u sastavu “savezne države Jugoslavije”. Stoga je tzv. Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini, na Trećem zasjedanju, održanom 21. decembra 1991, donijela “Odluku da se pristupi formiranju Republike Srpske Bosne i Hercegovine”, kao “federalne jedinice u sastavu savezne države Jugoslavije”. Usvojen je stav da će se “Republika srpska Bosna i Hercegovina” “formirati”, u skladu sa rezultatima plebiscita srpskog naroda u Bosni i Hercegovini, najkasnije do srpske nove 1992. godine. Sve aktivnosti na formiranju srpske paradržave predviđeno je da sprovedu organi “Skupštine srpskog naroda u Bosni i Hercegovini”.



Usvajanjem “odluke” o započinjanju priprema za formiranje “srpske republike Bosne i Hercegovine”, donesena je odluka o pristajanju na formiranje “zajedničke države srpskog naroda”, odnosno “Velike Srbije”. Tim prije, jer je, prema ocjeni Izvršnog odbora Srpske demokratske stranke Bosne i Hercegovine, od 19. februara 1992, “mjesto Republike srpskog naroda BiH u zajedničkoj državi srpskog naroda ...”.

Na Petom zasjedanju, održanom 9. januara 1992, “Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini” je usvojila “Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine”,” kao federalne jedinice susjedne države. Tim nelegalnim aktom, koji je stupio na snagu odmah, istoga dana - 9. januara je, “na područjima srpskih autonomnih regija i oblasti i drugih srpskih etničkih cjelina u Bosni i Hercegovini”, proglašena “Srpska republika Bosna i Hercegovina”, “kao federalna jedinica u sastavu savezne države Jugoslavije”. Tako je ta kolaboracionistička tvorevina formirana kao federalna jedinica zajedničke države srpskog naroda, koja je postojala od 3. oktobra 1991.

Na osnovu “Deklaracije o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine”, “Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini”, pod predsjedavanjem zločinca Momčila Krajišnika, je na sjednici, održanoj 28. februara 1992, prvog dana referenduma za suverenu i nezavisnu Bosnu i Hercegovinu, donijela “Odluku o proglašenju Ustava Srpske Republike Bosne i Hercegovine”. ^[**]

Donošenjem “Deklaracije o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine” i “Odluke o proglašenju Ustava Srpske Republike Bosne i Hercegovine” konstituisana je paradržava velikosrpskog agresora u Republici Bosni i Hercegovini, kao federalna jedinica “u sastavu savezne države Jugoslavije”.

Navedenim nelegalnim odlukama i njihovim faktičkim sprovođenjem najdirektnije je ugrožena teritorijalna cjelovitost, nezavisnost, integritet i suverenitet Republike Bosne i Hercegovine, formirani srpski organi vlasti (“organi srpskog naroda u Bosni i Hercegovini”), čijom su aktivnošću potpuno ili djelimično destruirani i delegitimirani legalni organi vlasti. Donošenjem “Ustava” (28. februara 1992.) i proglašenjem "Republike srpskog naroda (27. marta 1992.), zaokružene su formalno – pravne pretpostavke formiranja srpske paradržavne tvorevine u Republici Bosni i Hercegovini.

Imajući u vidu nelegitimnost i nelegalnost usvojenih odluka, Ustavni sud Republike Bosne i Hercegovine je 2. aprila 1992. iste poništio i proglasio nevažećim, uključujući i “Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine”, od 9. januara 1992, i “Odluku o proglašenju Ustava Srpske Republike Bosne i Hercegovine”, od 28. februara 1992.

Proces normativnog i faktičkog formiranja istovremeno je praćen i aktivnostima, koje su imale za cilj da se takva paradržava i vojno zaštiti, zbog čega je tzv. Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini (11. decembra 1991.). donijela “Preporuku Oružanim snagama SFRJ o očuvanju teritorijalne cjelokupnosti Jugoslavije”. Istoga dana “Skupštine srpskoga naroda u Bosni i Hercegovini” uputila je “Zahjev Jugoslovenskoj narodnoj armiji”, u kome je traženo ”da svim sredstvima koja joj stoje na raspolaganju brani teritoriju Bosne i Hercegovine, kao sastavne dijelove države Jugoslavije, na kojima je sproveden plebiscit srpskog naroda i drugih građana za ostanak u zajedničkoj državi Jugoslaviji”.

Polazeći od velikosrpske (zločinačke) ideologije i politike i njenih genocidnih ciljeva u i prema Republici Bosni i Hercegovini, Srpska demokratska stranka, od svog formiranja (12. juli 1990) do 9. januara 1992, ne samo što je, po instrukcijama, smjernicama, naredbama i, uz pomoć i podršku (političku, intelektualnu, vojnu, ekonomsku i drugu) Srbije i Crne Gore, proglasila paradržavnu tvorevinu (“Srpsku Republiku Bosnu i Hercegovinu”), "federalnu jedinicu u sastavu savezne države Jugoslavije", u okviru teritorijalnog integriteta Republike Bosne i Hercegovine i njenog ustavom utvrđenog društvenog i državnog uređenja, već je, shodno tom nazivu (prefiks srpski) i uz aktivnu pomoć i podršku jakih snaga JNA (velikosrpska vojska "vojske srpskog naroda"), koja je (JNA, odnosno vojno rukovodstvo) smanjila i razoružala Teritorijalnu odbranu Republike Bosne i Hercegovine, organizovano naoružavala, obučavala i opremala srpsko stanovništvo, organizovala krizne štabove srpskog naroda-organe okupacione vlasti, učestvovala u preuzimanju (srpske) vlasti, omeđavala je granice “Velike Srbije”, i velikom koncentracijom vojnih snaga izvršila (tihu) okupaciju značajnog dijela (državne teritorije) Republike Bosne i Hercegovine, flagrantno kršeći ustavno-pravni sistem i teritorijalnu cjelovitost i jedinstvo Republike Bosne i Hercegovine, ugrožavajući ličnu i imovinsku sigrnost njenih građana, potpuno ili djelimično delegitimirajuči legalne organe vlasti, organizovala srpsku političku vlast - zakonodavnu, izvršnu i sudsku na teritoriji države Bosne i Hercegovine, čak i u općinama gdje je srpski narod bio u manjini, što je bilo u funkciji neposrednih detaljnih političkih, vojnih, obavještajnih, bezbjednosnih, informativnih, organizacionih, tehničkih, logističkih i psiholoških priprema za osvajački rat i genocid. Organizacija i vođenje navedenih aktivnosti bile su potpuno nelegalne i nelegitimne, odnosno riječ je o neustavnim i protivzakonitim radnjama, koje, normativno-pravno nikad nisu sankcionisane. Njima je, pored ostalog, otvoreno i javno afirmativno najavljivano i podsticano nasilje i sila kao jedini metod rješavanja pripremljenog i režiranog oružanog sukoba. Organizovano, koordinirano i sinhronizovano su usmjeravane i vođene zločinačke aktivnosti protiv Republike Bosne i Hercegovine između institucija Srbije u Beogradu, posebno vođe velikosrpskog pokreta (Slobodana Miloševića), i njenih petokolonaša u Republici Bosni i Hercegovini, paradržavne tvorevine Srpske Republike Bosne i Hercegovine, de iure i de facto instrumenta, organa i agenta države Srbije, odnosno Savezne republike Jugoslavije (Srbije i Crne Gore).



Raspoloživi i jasni dokazi potvrđuju postojanje subjektivnog (mentalnog) elementa genocida - namjere (mens rea) za izvršenje genocida nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini. S tim u vezi, očigledno je postojanje dokaza o genocidnoj namjeri srpskog rukovodstva za formiranje jedinstvene srpske države koji su, pored ostalog, sadržani u iskazima najviših zvaničnika koji su neposredno radili na tom zajedničkom udruženom zločinačkom poduhvatu genocidnog karaktera.

David Harland je “u brojnim prilikama svjedočio da su članovi rukovodstava bosanskih Srba izražavali spremnost da ostvare deklarisani cilj /formiranje jedinstvene srpske države/ po svaku cijenu” i da je naročito Radovan Karadžić u svojim izjavama prije izvršenja genocida imao namjeru uništenja Bošnjaka. Naime, kod Radovana Karadžića je prije izvršenja genocida nad Bošnjacima postojala namjera (mens rea) za istrebljenje te nacionalne, etničke i vjerske grupe kao takve.

Karadžić je 12. oktobra 1991. u telefonskom razgovoru, sa Gojkom Đogom (beogradskim književnikom i profesorom), otvoreno i neposredno iznio namjeru o izvršenju genocida nad Bošnjacima, nacionalnom, etničkom i vjerskom grupom kao takvom, izjavljujući da će nestati (“oni će nestati, taj narod će nestati sa lica zemlje ..., … da bi tu bilo krvi do koljena i da bi muslimanski narod nestao …, To će biti pokolj krvavi …”). Obrazlažući te zločinačke namjere prema Bošnjacima (“... oni će nestati ...”), Karadžić je naveo “da ima 20.000 naoružanih Srba oko Sarajeva”, a “300-400.000 naoružanih Srba u Bosni i Hercegovini … Plus je tu Armija /tj. JNA - prim. S. Č. / i tehnika i sve to”. Sarajevo je, po Karadžiću, trebalo biti “crni kotao, gdje će 300.000 Muslimana umrijeti...”. Karadžić je, u skladu sa navedenim zločinačkim namjerama, politikom u razgovoru sa Momčilom Krajišnikom 13. oktobra 1991. ponovio namjeru o uništenju Bošnjaka u Sarajevu i Republici Bosni i Hercegovini: “Za dva-tri dana Sarajevo će nestati i biće pet stotina hiljada mrtvih. Za mjesec dana u Bosni i Hercegovini će nestati Muslimani ...”. U “samo par dana Sarajevo će nestati i biće 500.000 mrtvih, u jednom mjesecu Muslimani će biti uništeni u Bosni i Hercegovini ...”.

Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine je 14. oktobra srušila “krhki konsenzus koji je kako-tako održavao funkcionisanje podijeljenog Parlamenta. U toku burne sjednice, koja je trajala cijelu noć, delegati Srpske demokratske stranke su s prezirom odbacili prijedlog Stranke demokratske akcije i Hrvatske demokratske zajednice o suverenitetu Republike i položaju Bosne u Jugoslaviji”. Naime, u noći između 14. i 15. oktobra 1991. Radovan Karadžić je na sjednici Skupštine SR Bosne i Hercegovine, na kojoj je razmatrano pitanje budućnosti Republike, “objavio smrtnu kaznu muslimanskom narodu”, javno zaprijetivši da Muslimani mogu nestati: “... Ovo je put na koji vi hoćete da izvedete Bosnu i Hercegovinu ista ona autostrada pakla i stradanja kojom su pošli Slovenija i Hrvatska. Nemojte da mislite da nećete odvesti Bosnu i Hercegovinu u pakao, a muslimanski narod možda u nestanak, jer muslimanski narod ne može da se odbrani ako bude rata ovdje...”.

U razgovoru s Miodragom Davidovićem, 15. oktobra 1991, R. Karadžić je ponovo potvrdio genocidnu namjeru, prije svega, prema rukovodstvu bošnjačkog naroda: “Prije svega, niko od njihovog rukovodstva ne bi ostao živ. Za tri-četiri sata svi bi bili pobijeni. Ne bi imali šanse da opstanu uopšte”.

Radovan Karadžić je, u skladu s projektom o formiranju srpske države i “povezanosti srpskih teritorija sa majkom Srbijom”, koji je podrazumijevao i (iz)vršenje genocida, slično nacističkoj “borbi za životni prostor” (Kampf um lebensraum) 1991, pored ostalog, naglasio da se radi o borbi za “životni prostor” (“jer se ovde vodi borba .... za životni prostor”). U toj borbi za “životni prostor” Karadžić je objasnio kako se “Srbi moraju energično suprotstaviti muslimanskom prodoru – ’Prvi temelji koji budu postavljeni biće dignuti u zrak i svi temelji koji budu položeni biće uništeni’”.

Radovan Karadžić je u više prilika spominjao i blokadu Sarajeva. Septembra 1991. je u telefonskom razgovoru informisao svoga vođu Slobodana Miloševića da je “Romanija spremna na blokadu Sarajeva, odakle niko neće biti u stanju da napusti Sarajevo, biće to katastrofa”. Time je Karadžić, izvršavajući naredbe, instrukcije i druge smjernice koje je dobio od vođe velikosrpskog pokreta, Slobodana Miloševića, i državnog rukovodstva Republike Srbije, još jednom (ponovio) ciljeve zločinačkog karaktera, što je, posebno 1992.-1995, bila politika i praksa velikosrpskog agresora i njegovih petokolonaša i kolaboracionista, kada su u Republici Bosni i Hercegovini u svim okupiranim mjestima i gradovima u opsadi i sigurnim zonama Ujedinjenih nacija izvršeni brojni oblici zločina protiv čovječnosti, uključujući i genocid nad Bošnjacima.

Genocid nad Bošnjacima izvršen je u teškim i složenim uslovima međunarodnog oružanog sukoba – agresije na nezavisnu, međunarodno priznatu državu Republiku Bosnu i Hercegovinu, članicu Ujedinjenih nacija, i okupacije velikog dijela njene drzavne teritorije. Osuđeni ratni zločinac Biljana Plavšić je na 17. sjednici „Skupštine Republike Srpske“, održane od 24. do 26. jula 1992, izjavila da je 70% teritorije Bosne i Hercegovine osvojeno. Radovan Karadžić je na 34. zasjedanju Skupštine Republike Srpske, odrzane od 27. augusta do 1. oktobra 1993, izjavio: "A sačuvali smo 250.000 mjesta životnog prostora gdje su muslimani živjeli." Slobodan Milošević je 15. aprila 1994. na sjednici Vrhovnog saveta odbrane Savezne republike Jugoslavije, pored ostalog, izjavio: " ... naše snage kontrolišu 72%) teritorije Bosne i Hercegovine".

Genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini rezultat je kolektivne velikosrpske ideologije, politike i prakse uništenja Bošnjaka. Samo u osmišljenom, planiranom, organizovanom, usmjerenom, vođenom, sistematskom i ciljnom genocidu nad Bošnjacima Republike Bosne i Hercegovine u i oko sigrne zone Ujedinjenih nacija Srebrenica, jula 1995, učestvovalo je prema rezultatima istraživanja Vlade Republike, po raznim osnovama i na različite načine, preko 25.000 ljudi.

Sva raspoloživa relevantna, validna i pouzdana dokumenta, naučne činjenice, empirijski podaci, iskustvena i druga saznanja nesumnjivo dokazuju i potvrđuju da je paradržavna tvorevina Republika Srpska rezultat genocida (velikosrpskog) nacizma, odnosno države Savezne republike Jugoslavije/Srbije i Crne Gore, nastala na teškim kršenjima međunarodnog humanitarnog prava, posebno na zločinu genocida, označena, omeđena i prekrivena brojnim masovnim i pojedinačnim grobnicama.

Bitne odredbe značenja događaja u Republici Bosni i Hercegovini koja se odnosi za datum 9. januara 1992. su, prema relevantnim, validnim i pouzdanim dokumentima i relevantnim – naučnim saznanjima, pored ostalog, sljedeće:

1. NAVEDENOG DATUMA (9. JANUARA 1992.) FORMIRANA JE PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA, TVOREVINA SRBIJE I CRNE GORE/SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE.

2. PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA FORMIRANA JE NA NELEGALAN I NELEGITIMAN NAČIN, KRŠEĆI, USTAVNO-PRAVNI SISTEM I TERITORIJALNU CJELOVITOST I JEDINSTVO REPUBLIKE BOSNE I HERCEGOVINE, UGROŽAVAJUĆI LIČNU I IMOVINSKU SIGURNOST NJENIH GRAĐANA.

3. PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA FORMIRANA JE U USLOVIMA:
- velike koncentracije vojnih snaga, uključujući i korpuse JNA koji nisu bili u sastavu komandi, jedinica i ustanova JNA, u Republici Bosni i Hercegovini (povećane gustine vojnog posjedanja teritorije Republike Bosne i Hercegovine i predislokacije jedinica JNA iz Slovenije, Hrvatske i Crne Gore);

- masovnog naoružavanja, opremanja, obučavanja i mobilizacije srpskog stanovništva,

- formiranje tzv. srpskih autonomnih oblasti;

- odrržanog tzv. plebiscite srpskog naroda;

- potpune ili djelimične destrukcije legalnih organa vlasti;

- organizovanih kriznih štabova srpskog naroda – organa okupacione srpske vlasti;

- tihe okupacije značajnog dijela teritorije Republike Bosne I Hercegovine;

4. PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA /REPUBLIKA SRPSKA DJELOVALA JE U IME SRBIJE I CRNE GORE/SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE – U SVOJSTVU DE IURE I DE FACTO ORGANA I/ILI AGENTA SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE, odnosno U SVOJSTVU I ZA RAČUN I KORIST SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE.

5. PARADRŽAVNA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA/REPUBLIKA SRPSKA NASTALA JE NA REZULTATIMA OSVAJAČKOG (AGRESORSKOG) RATA PROTIV REPUBLIKE BOSNE I HERCEGOVINE I GENOCIDA NAD BOŠNJACIMA.

6. PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA/ REPUBLIKA SRPSKA BILA JE SAMO PUKI INSTRUMENT SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE, BEZ IKAKVE STVARNE, POLITIČKE I/ILI VOJNE SAMOSTALNOSTI, A PREKO KOJE JE, PORED DRUGIH DRŽAVNIH ORGANA, DJELOVALA SAVEZNA REPUBLIKA JUGOSLAVIJA.

7. PARADRŽAVNA TVOREVINA SRPSKA REPUBLIKA BOSNA I HERCEGOVINA/ REPUBLIKA SRPSKA IZJEDNAČUJE SE SA ORGANIMA SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE I U POTPUNOSTI JE ZAVISILA OD SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE, ČIJA SE DJELA PRIPISUJU SAVEZNOJ REPUBLICI JUGOSLAVIJI.

8. POLITIČKA, VOJNA I FINANSIJSKA POMOĆ, PODRŠKA I SREDTVA KOJU JE SAVEZNA REPUBLIKA JUGOSLAVIJA PRUŽALA PARADRŽAVNOJ TVOREVINI SRPSKOJ REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI/REPUBLICI SRPSKOJ, DOKAZUJU DA SU ZLOČINI PROTIV ČOVJEČNOSTI I MEĐUNARODNOG PRAVA U REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI, UKLJUČUJUĆI I ZLOČIN GENOCIDE U SIGURNOJ ZONI UJEDINJENIH NACIJA SREBRENICI I NJENOJ OKOLINI UPOTREBOM ORUŽANIH SNAGA - NEPOSREDNIM UČEŠĆEM ŽIVE SILE (JNA/VOJSKA JUGOSLAVIJE/”VOJSKA SRPSKE REPUBLIKE BOSNE I HERCEGOVINE”/ “VOJSKA REPUBLIKE SRPSKE”/ “SRPSKA VOJSKA KRAJINE”, SPECIJALNE JEDINICE DRŽAVNE BEZBEDNOSTI, MUP-A REPUBLIKE SRBIJE I DRUGE ORUŽANE JEDINICE I GRUPE) IZVRŠENI I SREDSTVIMA (NAORUŽANJE, MUNICIJA, GORIVO, OPREMA…) SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE.

9. PARADRŽAVNA TVOREVINA REPUBLIKA SRPSKA, GENOCIDNOG KARAKTERA, LEGALIZOVANA JE DEJTONSKIM MIROVNIM SPORAZUMOM, - piše u analizi Internacionalnog ekspertnog tima Instituta za istraživanje genocida, Kanada

---

[*] Naučna i druga saznanja zasnovana su na najrealnijim teorijskim i naučnim izvorima i značajnim rezultatrima empirijskih naučnih istraživanja autora (potpunije i detaljnije o tome vidi: institut-genocid.ba), kao i naučnim saznanjima drugih naučnika – istraživača, te stručnim saznanjima ICTY-a, ICJ-a i nacionalnih sudova (Savezne Republike Njemačke i Bosne i Hercegovine).

^*] U tekstu se ne razmatra velikodržavni projekt formiranja hrvatske države u Bosni i Hercegovini i njeno priključenje Republici Hrvatskoj.

^**] Pored toga, taj nelegalni organ je tog istog dana donio više zakona o formiranju svih važnih tijela paradržavne Srpske Republike Bosne i Hercegovine: Zakon o Vladi, Zakon o državnoj upravi, Zakon o narodnoj odbrani, Zakon o unutrašnjim poslovima, Zakon o javnom informisanju, Zakon o narodnoj banci, Zakon o službi za platni promet i finansijsku kontrolu, Zakon o javnim prihodima i javnim rashodima i Odluku o osnivanju “Radio-televizije srpskog naroda Bosne i Hercegovine”. Kasnije su donesena i druga brojna zakonska akta, te istovremeno imenovan i aparat “paradržave” administracije.

Dio osuđenih srpskih ratnih zločinaca za genocid